Een dienst als videoboodschap. Of als een geluidsbestand via internet. Velen kennen dat al wel, zeker als je een keer ziek thuis bent of het niet meer lukt om naar de kerk te komen. Wat ooit als kerktelefoon begon is technisch uitgegroeid tot een eigen medium.

Maar nog steeds is het een afgeleide van de echte dienst. Van de kerk, waar de gemeente daadwerkelijk bij elkaar is om met elkaar te vieren.

Nu lijken wij in andere tijden te leven. Alles moet plotseling op afstand, via internet. Liefst met beeld en geluid. Er wordt ongelofelijk veel contact onderhouden via beeldtelefoon. Lessen worden zo gegeven, vergaderingen georganiseerd met collega’s die een paar weken geleden nog dagelijks bij elkaar zaten. Ook familiefeesten krijgen zo vorm. Het kan niet anders.

Een dienst in de kerk is dan toch niet hetzelfde. Het klopt niet, als je dat gaat uitvoeren met twee of drie mensen als een soort concert. Met de uitvoerenden op het toneel en de toeschouwers dan niet in de kerkbanken, maar thuis aan de tablet. Alsof dat een kerkdienst is. Een soort toneelstuk, uitgevoerd in de leegte.

Nee, een dienst is een gezamenlijk evenement. En dat kan nu niet. Dat vervangen wij dan ook niet door een mooie opvoering van een dienst, uitgezonden via internet. Wat wij daar doen is iets compleet anders. Moet iets anders zijn.

Er gaan zelfs adviezen rond om het Heilig Avondmaal te vieren met een cracker en een slok wijn thuis. Wat is dat voor gemeenschap? Dan toch liever even niet. Voor zolang het nodig is. Dan toch zo eerlijk zijn en zien dat de essentie verloren gaat, als wij zo doen alsof een dienst zomaar opgenomen en uitgezonden zou kunnen.

Wat wij op internet kunnen doen is contact houden. Is in contact blijven. Is zoeken naar vormen, die daar wel passen. Ook spiritueel, ook zoeken naar zingeving. Maar we vieren geen dienst met elkaar. En zeker geen Heilig Avondmaal.

Detlef Bohlken