Een bijzondere tijd... (3)

Een bijzondere tijd... (3)
Ik wil zo graag iets doen. Het lijkt zo onwerkelijk. Ik voel me gezond, om me heen is ook iedereen fit. En toch is daar ergens een bedreiging. Daar wil ik zo graag iets aan doen.
Helpen, de situatie omkeren. Zorgen dat alles weer normaal wordt. Contact hebben met mensen.
En het enige wat ik kan doen is … thuis blijven en afstand houden. Zo min mogelijk doen dus. Bellen kan, digitaal contact houden kan. Maar juist de vele ontmoetingen, liefst zelfs met een handdruk of een omhelzing – dat mag nu juist niet.
Ik zie veel acties om me heen. En dat doet goed. Extra zorg voor elkaar waar dat nodig is. Elkaar helpen in tijden van nood. Prachtige uitvoeringen van de ‘ode aan de vreugde’ bijvoorbeeld, of het aanbod voor iemand boodschappen te doen.
Maar ik zie ook ons onvermogen, om daadwerkelijk de stilte aan te gaan. Om nu echt even uit het steeds maar meer en steeds maar sneller te stappen. Want de laatste jaren hebben wij alle vrije momenten, alle momenten van stilte, ingevuld met activiteiten. Animatie op vakantie, winkelen in het weekend, netflix 24 uur per dag.
En nu wordt van mij rust gevraagd. Niet een dag, niet een week, maar voor langere tijd. Dat is pijnlijk. Veel mensen zitten altijd al veel alleen thuis. Maar nu geldt het voor iedereen. Snelwegen leeg, winkelstraten leeg, treinen leeg. Als het goed is tenminste.
Het kost even tijd, om daar aan te wennen. Om ook de nieuwe mogelijkheden daarvan te zien. Ik herinner me van vroeger nog de verveling van een zondag middag. Maar als je daar een tijdje mee zat, dan ontstond er ineens ruimte.
Creativiteit. Gedachten. Ook over het leven. Ook over mij. Gedeeld met mijn liefsten. En ook met God
Detlef Bohlken
terug