Een bijzondere tijd... (12)

Een bijzondere tijd... (12)
Wie zal het zeggen?
De laatste weken betrap ik mij, maar ook anderen, op uitspraken als, ‘wanneer mogen wij weer’, of ‘ik hoop dat dat weer mag’. Gericht zijn deze uitspraken dan meestal ergens aan de mensen die gezag hebben. De regering, de overheid. Tegelijk is er veel kritiek op alle maatregelen (want die zijn toch veel te streng), op de versoepelingen (want die zijn toch veel te vroeg) en op mensen die zich niet aan de regels houden (want die bedreigen de bereikte successen). Aan het begin van de crisis leek er een gevoel te overheersen van solidariteit, van een gezamenlijke kracht en wil om hier doorheen te komen. En de er waren van nature aangewezen personen, die de verantwoording hadden. Naar wat hobbels aan het begin waren het weken met veel overeenstemming en gezamenlijkheid en wederzijdse ondersteuning. Mara dat lijkt nu wel weer voorbij. Met z’n allen in de trein naar het strand – moet kunnen. Demonstreren tegen racisme – moet niet mogen. Zo snel mogelijk weer terug naar normaal of juist een nieuw begin? Wie zal het zeggen?
En met zijn allen lijken wij weer de grootste schreeuwerds te willen volgen. Willen wij dat iemand ons zegt wat te doen, wat goed is en wat niet. Soms ben ik bang dat wij na de crisis nog minder verantwoord onze eigen keuzes zullen maken. Iedereen weet wel wat goed is, maar dat is meestal alleen maar goed voor hem of haar zelf. En zo krijg je steeds meer een verscheurde samenleving waar iedereen gelijk wil hebben, maar waar niet gezocht wordt naar gezamenlijkheid. Naar het goede. Want daartoe heeft God ons toch in staat gesteld? Dat wij het verschil tussen goed en kwaad kennen? Dat is toch onze verantwoordelijkheid als mens? En dat is niet voorbehouden aan enkele machtigen, maar juist een verantwoordelijkheid van iedereen…
Wanneer mogen wij weer – ja, die vraag mag je stellen, maar dan aan de wetenschappers. Mensen die proberen af te wegen. En dan zul je je eigen keuzes moeten maken!
Detlef Bohlken
terug