Een bijzondere tijd... (8)

Een bijzondere tijd... (8)
Juist met de geboden afstand voel ik eigenlijk steeds meer behoefte aan nabijheid. Dat je constant erop moet letten dat niemand te dicht bij komt of dat jij per ongeluk te dicht bij iemand gaat staan, dat is vooral vermoeiend.
En zo sta je nogal eens met iemand aan de deur te praten. Een klein beetje lijkt het normaal, maar constant let je op de afstand. En met wat meer mensen, dat kan dan ook weer niet. Ook niet overleggen, meningen uitwisselen.
Je bent veel vaker teruggeworpen op jezelf. Je moet je eigen keuzes maken. Vertrouwen op je eigen gevoel, je eigen mening. Je komt letterlijk veel dichter bij jezelf. In verbinding met jezelf.
Wat ik nou zo bijzonder vind: als we dat weer een beetje kunnen versterken, die verbinding met onszelf, dan worden wij onafhankelijker van alles wat ons van buiten wil beïnvloeden. Dan worden wij dus letterlijk sterker en steviger.
Kinderen doen dat eigenlijk ook wel. Zij hebben een heel sterke verbinding in zichzelf. Hun lichaam en hun verstand ontwikkelen gelijktijdig. Denken en doen zijn heel dicht bij elkaar.
Heel bijzonder aan het corona virus is, dat kinderen er vrijwel geen last van lijken te hebben. De stevige verbinding tussen verstand en lichaam zou er maar zo voor kunnen zorgen dat het virus geen kans heeft. De Bijbelse stelling, dat wij moeten worden als kinderen krijgt zo een heel mooie betekenis. Niet terug bij af, niet weer klein worden, maar de verbinding tussen mijn ‘ik’ en mijn lichaam verstevigen. Luisteren naar mezelf. Minder afhankelijk worden van alle invloeden van buiten af.
Daarmee komen direct ook de grote problemen van onze samenleving om de hoek kijken. Het populisme van de makkelijke oplossingen, dat via alle mediakanalen op ons indruist bijvoorbeeld of de grote invloed van de economie op onze beslissingen.
Alleen als wij worden als een kind zullen wij het koninkrijk binnengaan.
                            Detlef Bohlken
terug