Een bijzondere tijd... (2)

Een bijzondere tijd... (2)
Het komt plotseling heel dicht bij. De meeste bedreigingen kennen wij alleen maar van een grote afstand. De ellende van de vluchtelingen. De gewonden en doden na de ramp in Fukushima. De slachtoffers van de bosbranden in Australië. Om maar enkele te noemen. Aan het begin was corona ook nog veilig ver weg. In China. Daar was een paar jaar geleden ook zo’n soort ziekte. SARS.
Maar met de eerste infecties in Europa kwam de bedreiging ineens heel dicht bij. Binnen een week tijd werd duidelijk dat het dagelijks leven de komende tijd anders zal gaan. En onmiddellijk lijkt een groot deel van ons leven bepaald te worden door angst. Angst voor iets ongrijpbaars. Voor iets onzichtbaars.
Angst is geen goede raadgever. Dat weten wij. Maar nu lijken wij maar weinig anders meer te hebben. Ik kan me door de angst laten leiden en mij gevangen laten nemen door de angst. Of ik kan de angst uit de weg gaan. Vluchten en doen alsof de dreiging er voor mij niet is. Beiden helpen niet echt verder.
Ik zoek het meer in het vertrouwen, ondanks de angst. In het vertrouwen, dat ik me gesteund weet, los van alles wat er gebeurd. Dat voel ik van de mensen om me heen, maar meer nog van God, die de grenzen van mijn menselijk bestaan te boven gaat. Juist in deze veertig dagen ben ik mij ervan bewust, dat ik niet zonder dit vertrouwen kan leven.
                            Detlef Bohlken
terug