Een bijzondere tijd... (14)
 Contact als beloning? | ||
| lees meer » | ||
|
Een bijzondere tijd... (13)
Blind vliegen? Dat klinkt gevaarlijk. En dat is het ook. Je ziet niet wat je doet. Terwijl je wel met iets spannends bezig bent. Iets wat niet bij onze natuurlijke vaardigheden hoort. Blind vliegen. | ||
| lees meer » | ||
|
Een bijzondere tijd... (12)
Wie zal het zeggen? De laatste weken betrap ik mij, maar ook anderen, op uitspraken als, ‘wanneer mogen wij weer’, of ‘ik hoop dat dat weer mag’. Gericht zijn deze uitspraken dan meestal ergens aan de mensen die gezag hebben. De regering, de overheid. Tegelijk is er veel kritiek op alle maatregelen (want die zijn toch veel te streng), op de versoepelingen (want die zijn toch veel te vroeg) en op mensen die zich niet aan de regels houden (want die bedreigen de bereikte successen). Aan het begin van de crisis leek er een gevoel te overheersen van solidariteit, van een gezamenlijke kracht en wil om hier doorheen te komen. En de er waren van nature aangewezen personen, die de verantwoording hadden. Naar wat hobbels aan het begin waren het weken met veel overeenstemming en gezamenlijkheid en wederzijdse ondersteuning. Mara dat lijkt nu wel weer voorbij. Met z’n allen in de trein naar het strand – moet kunnen. Demonstreren tegen racisme – moet niet mogen. Zo snel mogelijk weer terug naar normaal of juist een nieuw begin? Wie zal het zeggen? | ||
| lees meer » | ||
|
Een bijzondere tijd... (11)
Zondag rogate, bidt: Zo veel onrust en onzekerheid, bepaalt deze dagen niets valt te plannen, niemand weet wat komt. Soms trilt mijn hart, God en soms ben ik verrast van wat allemaal verandert en mogelijk wordt. God, ik bid voor allen die in angst en vrees leven, die ziek zijn om strijden voor hun leven, die bang zijn om hun bestaan. U bent bij hen allemaal, gaat stap voor stap mee, vind wegen en mogelijkheden, gij God van het leven. Wees ook bij mij. Behoed uw mensen. Geef mij en ons rust voor de nacht. Schenk vrede de harten en deze aarde. Amen Detlef Bohlken |
||
|
Een bijzondere tijd... (10)
Wat doet deze tijd eigenlijk met mij? Ja, als eerste schieten mij de vervelende dingen te binnen. Je mag van alles en nog wat niet. En juist op het moment dat je na de winter weer wat meer naar buiten zou kunnen mag dat nu amper. Nou ja, naar buiten mag je wel, maar niet zo als je zelf wilt. | ||
| lees meer » | ||
|
Een bijzondere tijd... (9)
Hoe komen we er weer uit? Aan het begin denk je snel, wat er allemaal kan en moet gebeuren om een ramp te voorkomen. Welke maatregelen moeten er genomen worden en wat kan er misschien nog wel. Inmiddels leven wij in een andere wereld. Geen feestjes, geen bijeenkomsten, geen diensten. Al onze dagelijkse bezigheden worden bepaald door een reeks van maatregelen. Boodschappen doen gaat anders, naar de arts gaan is anders, elkaar spreken is anders. | ||
| lees meer » | ||
|
Een bijzondere tijd... (8)
Juist met de geboden afstand voel ik eigenlijk steeds meer behoefte aan nabijheid. Dat je constant erop moet letten dat niemand te dicht bij komt of dat jij per ongeluk te dicht bij iemand gaat staan, dat is vooral vermoeiend. En zo sta je nogal eens met iemand aan de deur te praten. Een klein beetje lijkt het normaal, maar constant let je op de afstand. En met wat meer mensen, dat kan dan ook weer niet. Ook niet overleggen, meningen uitwisselen. | ||
| lees meer » | ||
|
Een bijzondere tijd... (7)
Gesprekken aan tafel. Of gedachtes tijdens een wandeling. Daar is nu meer tijd voor dan anders. En er is iedere dag wel weer aanleiding om met elkaar in gesprek te gaan. | ||
| lees meer » | ||
|
Een bijzondere tijd... (6)
Het voelt een beetje als science fiction. Volstrekt onwerkelijk. Ik heb wel eens van dit soort boeken gelezen. Dat na een wereldwijde ramp het leven totaal anders werd. Spannende verhalen met veel nieuwe vragen. Mensen die alleen in speciale beschermde gebouwen kunnen leven. Totale controle door een heersende macht. Grote afstand tussen de mensen, meestal ook met veel wantrouwen. Er waren dan ook altijd winnaars en verliezers van die situatie. | ||
| lees meer » | ||
|
Een bijzondere tijd... (5)
Er verandert van alles. Steeds meer mensen lijken alles wel beter te weten. Na de eerste onzekerheid en het zoeken naar een eigen weg tussen angst en vertrouwen, tussen gewoon leven en paniek worden de rollen langzaam weer verdeeld. Vaak gebeurt dat op basis van competentie. We luisteren met z’n allen naar de adviezen van het RIVM. En dat is maar goed ook. Niemand heeft ervaring met een situatie als deze. Niemand weet hoe de komende weken eruit zullen zien. | ||
| lees meer » | ||
|
Een bijzondere tijd... (4)
Een dienst als videoboodschap. Of als een geluidsbestand via internet. Velen kennen dat al wel, zeker als je een keer ziek thuis bent of het niet meer lukt om naar de kerk te komen. Wat ooit als kerktelefoon begon is technisch uitgegroeid tot een eigen medium. | ||
| lees meer » | ||
|
Een bijzondere tijd... (3)
Ik wil zo graag iets doen. Het lijkt zo onwerkelijk. Ik voel me gezond, om me heen is ook iedereen fit. En toch is daar ergens een bedreiging. Daar wil ik zo graag iets aan doen. Helpen, de situatie omkeren. Zorgen dat alles weer normaal wordt. Contact hebben met mensen. En het enige wat ik kan doen is … thuis blijven en afstand houden. Zo min mogelijk doen dus. Bellen kan, digitaal contact houden kan. Maar juist de vele ontmoetingen, liefst zelfs met een handdruk of een omhelzing – dat mag nu juist niet. | ||
| lees meer » | ||
|
Een bijzondere tijd... (2)
Het komt plotseling heel dicht bij. De meeste bedreigingen kennen wij alleen maar van een grote afstand. De ellende van de vluchtelingen. De gewonden en doden na de ramp in Fukushima. De slachtoffers van de bosbranden in Australië. Om maar enkele te noemen. Aan het begin was corona ook nog veilig ver weg. In China. Daar was een paar jaar geleden ook zo’n soort ziekte. SARS. Maar met de eerste infecties in Europa kwam de bedreiging ineens heel dicht bij. Binnen een week tijd werd duidelijk dat het dagelijks leven de komende tijd anders zal gaan. | ||
| lees meer » | ||
|
Een bijzondere tijd... (1)
Beste mensen, We leven in een bijzondere tijd. Iedereen zal dat op zijn of haar eigen manier voelen. Wie normaal dagelijks heel druk is en het hele land door moet zal vooral voelen, wat (gedwongen) rust betekent. Wie toch al veel thuis zat zal vooral de beperkingen in sociale contacten voelen. Niets is meer als eerder. We kunnen niemand de schuld geven en hooguit voor een deel iets bijdragen aan verbetering van de situatie. Niet hamsteren is een advies. En zo min mogelijk sociale contacten is een ander advies. Dat zal de bedreiging van de ziekte niet uit de wereld doen verdwijnen, maar het kan wel helpen om het allemaal beheersbaar te houden. Om dat wat wij kunnen doen zoveel mogelijk te spreiden. Ik wil de komende tijd graag zo af en toe wat gedachten met u delen. | ||
| lees meer » | ||
11-06-2023
om
10:00 uur 
U kunt 
